De lente was voelbaar…

De lente komt van ver, ik hoor hem komen
en de boomen hooren, de hooge trilboomen,
en de hooge luchten, de hemelluchten,
de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten,
trilluchten.

O ik hoor haar komen,
o ik voel haar komen,
en ik ben zoo bang
want dit is het siddrend verlang
wat nu gaat breken —

o de lente komt, ik hoor hem komen
hoor de luchtgolven breken
rondom rondom mijn hoofd,
ik heb het wel altijd geloofd,
nu is hij gekomen.

Dit was het vers waarmee we de workshop begonnen, een vers van Herman Gorter. Over de lente, het ontkiemen, zo veelbelovend maar ook zo spannend.…

Lente energie

Vier vrouwen gingen op zoek naar de lente in zichzelf. Welke kiem ligt er al in je besloten en mag nu ontspruiten?

En daarmee ook zo verbonden: wat laat je achter en hoe lastig kan dat ook nog zijn, dat wat je zo na is, je ook zo gediend heeft een nieuwe plek geven? Het mag ook welkom geheten worden. Als een ongenode gast. Wat ons spontaan leidde naar een ander gedicht, ‘De Herberg’, van Rumi.

En kijk, wat een prachtige bloemen er gemaakt zijn. De lente energie was voelbaar. Het speelse onderzoek, het schrijven en scheuren…en de systemische verkenning: Hoe is het om de bloem in jezelf tot bloei te laten komen….

Zo verschillend de bloemen, zo verschillend de processen, maar ook zoveel overeenkomsten. De vier vrouwen die hun eigen leven en pad onderzochten, deelden met elkaar, verschillende verhalen, en toch ook zoveel herkenning.

En Sinne liep er tussendoor, en koos haar plek midden in het veld. En volgens ons zag ze dat het goed was…