Het gezin waarin ik opgroeide was rustig en stabiel. Ik was veel buiten, reed paard, ving zieke dieren op en had natuurlijk ook mijn eigen kleine veestapel. En ik speelde gitaar. In ons huis was veel muziek.
Toen het tijd was om naar de middelbare school te gaan ging ik naar het gymnasium. Ik weet niet precies wat ik verwachtte, maar het werd geen succes. Al het leren en stampen, niets voor mij. Ik wilde wat anders leren. Hoe het leven in elkaar zat. Maar dat wist ik toen nog niet, dat zie ik alleen achteraf.
Voor mij dus geen hoofdstudie, maar ik ging naar het conservatorium. Dit was de plek waar ik volledig mijn hart volgde, de energie van het musiceren pastte helemaal bij mij.
Vele jaren heb ik in de muziek gewerkt, als muziekregisseur voor radio en televisie en als gitaardocent.
En toen kwam de tijd om toch weer te studeren. Inmiddels was ik als projectleider beland in de Kunsteducatie, waar ik me bezighield met bijscholing van medewerkers. Dat nodigde uit tot verdieping en ik ging aan de studie.
Toen ik na een aantal jaren zelf een burn-out kreeg wilde ik – toen ik weer opgeknapt was – nog meer de diepte in, want inmiddels had ik ervaren dat daar de transformatie plaatsvindt. Ik ging diverse coachopleidingen doen en ging aan de slag als coach, onder andere bij rouw en verlies.
Het onzegbare
Een paar jaar geleden werd ik geraakt door een wens om me te verdiepen in het ‘onzegbare’. Het werd een zoektocht. Op diverse plekken trof ik het aan. In muziek, in kunst, in stilte, in de natuur, in aanwezigheid van mensen of dieren. Ik realiseerde me: het gaat om spiritualiteit en daarmee om persoonlijke transformatie. Om daar mee te werken verdiepte ik me in systemisch werk, opstellingen, energetisch werk.
En uiteindelijk kan ik zeggen, het onzegbare gaat voor mij over Liefde. Dat is de bron die onze levensenergie is en ons medescheppers maakt van ons universum.
Dat is voor mij de reden om daar ook mee aan de slag te gaan als coach. Echt die verdieping op te zoeken. Mensen op een spirituele laag te begeleiden om ruimte te vinden in hun leven.
Daarmee ben ik op mijn plek, het gaat om de innerlijke kern die ik in mezelf teruggevonden heb. En het gaat om de kern die ik anderen weer kan helpen vinden. Want als je je eigen innerlijk kern kunt hervinden, daar altijd naar terug kunt keren, dan weet je wie je zelf bent en dan kun je innerlijke vrijheid, rust en vreugde vinden.
P.S.: Ik ben nog steeds actief als altviolist en heb me gespecialiseerd in barok muziek. Daarnaast ben ik ook beeldend actief in mijn eigen huisatelier, als schilder en als viltster.
En last but not least, mijn hond Sinne vergezelt me vaak, ook tijdens mijn werkzaamheden. Het kan zomaar zijn dat zij ook een duit in het zakje doet. Zeker bij systemisch werk en opstellingen pakt ze regelmatig haar rol. Daarmee brengt ze vaak verheldering in vraagstukken.