Zo aan het eind van het jaar maak ik altijd tijd om de balans op te maken. Wat waren mijn plannen voor dit jaar en hoe heb ik daaraan gewerkt? Is het gelukt, en hoe wil ik volgend jaar verder?
Daarbij dook nu ook plotseling het thema ‘vriendschap’ op. Hoe ben ik daar mee omgegaan en wat is vriendschap voor mij eigenlijk?
Het is niet een thema wat je een, twee, drie op een rijtje zet. In míjn hoofd in ieder geval tolden de woorden over elkaar heen. Aan de ene kant heb je dat wat je aan de oppervlakte ziet: een goed gesprek, samen iets ondernemen, op hetzelfde ‘level’ zitten, humor, gezamenlijke interesses. Heel belangrijk om zo een netwerk te hebben van mensen die spiegelen en bevestigen.
Maar is dat ook echt vriendschap in de zin van ‘echte vriendschap’?
En daar kwamen meteen de volgende woorden langs: verbondenheid, vertrouwen, spiegelen, er mogen zijn, wederkerigheid, onvoorwaardelijkheid, uitdagen, rekening houden met elkaars ‘zwakke’ kanten en daar mild over zijn.
Dit opende een heel nieuw perspectief, al is het zeker zo dat het voor elke vriendschap ook net iets anders is. Het werd er niet eenvoudiger op. Misschien verwoordde Stuart Little, de kleine muis in de film Stuart Little 1 (ik geef toe, niet echt de meest historisch verantwoorde quote) het met zijn zachte hoge stemmetje het wel heel treffend: ‘Vriendschap dat is gewoon iets…eh….dat je voelt, heel diep van binnen…’
Het gaat dan over iets wat je nauwelijks kunt benoemen, verbondenheid op een onvoorwaardelijk niveau, omgeven met mildheid. Vertrouwen dat er veiligheid is en vanuit die veiligheid ook uitgedaagd mag en kan worden. En mildheid, met een kleine glimlach gadeslaan, en niet afrekenen.
Maar hee, hoe mild ben ik eigenlijk voor mezelf?
Dat laat nogal eens te wensen over. Dan ben ik kritisch op mezelf, is het nooit genoeg of niet goed genoeg, en voor ik het weet heb ik mezelf om van alles en nog wat veroordeeld. Daar krijg ik dan stress van en het trekt alle energie weg. Eigenlijk ervaar ik dan teveel onzekerheid, teveel uitdaging en te weinig veiligheid. De balans is zoek.
Op dat moment ben ik geen secure base meer voor mezelf, en zou ik dat dan nog wel voor een ander kunnen zijn? Hoe kan ik nou mild zijn voor een ander als ik dat niet voor mezelf ben?
Dus ik probeer die ondermijnende gedachten te herkennen. Dat lukt hoe langer hoe beter. Maar met mijn hoofd alleen is dan de stress nog niet altijd weg. Oude mechanismen spelen mij dan parten. Dan moet ik even de tijd nemen, mezelf niet veroordelen en de zinnen verzetten.
Jezelf omarmen
Door fysiek iets te gaan doen kan het brein weer kalmeren. Mij brengt het rust om een stuk te gaan wandelen, iets creatiefs te doen of muziek maken. En wat mij ook altijd helpt is een Chi Kung oefening, waar ik ook vaak de dag mee begin. Dit is een oefening waarin je jezelf letterlijk omarmt en die de hart-meridiaan stimuleert. En dat is waar het om gaat, je hart weer open houden voor jezelf.
Daar waar je je met jezelf verbonden voelt, kun je je verbinden met de ander.
Als je nieuwsgierig bent naar deze oefening en die ook wil doen dan kun je die hier vinden.