We ruimen de laatste restjes op, we halen een doekje door de kasten. Het huis van mijn moeder is nagenoeg helemaal leeg. En nu is het bijna zover. Volgende week is de overdracht aan de nieuwe bewoners.
“Neem jij de rest van de thee mee en de koffie?”
“Ja, en die kopjes?”
“Die kunnen wel naar de kringloop. Die hebben verder geen waarde. Ooit gespaard met punten”.
En hop, de kopjes in een doos met nog wat boeken, vaasjes, de laatste spulletjes die bij ons verder geen plek krijgen.
Opruimen, schiften, ordenen
Het is nu ruim drie maanden geleden dat ze is overleden. Sinds die tijd zijn we aan’t opruimen, schiften, ordenen…afscheid nemen, mijn broer, zus en ik.
Alles gaat even door onze handen, verhalen komen boven. Herinneringen van de een, herinneringen van de ander, gezamenlijke belevenissen. Er openbaren zich wetenswaardigheden die we niet kenden, er worden verhalen gedeeld en beleefd die we even vergeten waren, we leren ons verleden opnieuw kennen. Zo nemen we afscheid, van mijn moeder en ook van mijn vader die al veel langer geleden overleed.
Wil je koffie?
Thuisgekomen zet ik koffie en pak ik mijn tas uit. Daar zitten dan ook altijd weer spullen in die op het laatste moment nog even meegenomen zijn. Zo ook nu, een koffiekopje, zo eentje van de punten.
Als we bij mijn moeder op visite kwamen, bij verjaardagen en dergelijke, was er altijd het keurige servies. Maar als je zomaar even langskwam, waren er de kopjes. ‘Wil je koffie? Zullen we dan maar een senseo’tje doen?’
Op zich ben ik er geen liefhebber van, maar bij mijn moeder was dat prima. Want het ging vergezeld met aandacht. Ik was er even speciaal voor haar, en zij was er even speciaal voor mij. Zij vertelde wat ze had meegemaakt, vroeg naar het wel en wee van de kinderen. En soms was het even stil. Dan bewoog haar hand met daarin een lepeltje mee op de maat van de muziek. En we dronken uit de kopjes van de punten.
En dan overvalt het mij
In een opwelling en alsof mijn hand geleid wordt schenk ik mijn koffie in het net uitgepakte kopje. En dan overvalt het mij. Dat bijzondere gevoel. Even ben ik terug, zit ik bij mijn moeder op de koffie. Herinner ik me hoe ze zat, sprak, of even niets zei, herinner ik me ons samenzijn. Ik hoor het lome tikken van de klok, voel even de warmte van thuis.
De doos is inmiddels naar de kringloop maar de kopjes heb ik eruit gehaald. Ze gaan niet meer weg, ze staan nu bij mij in de kast. Die kopjes zijn veel meer waard dan alleen de punten.